چقدر دوست داشتم

 یک نفر

  از من می پرسید

  چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟

 چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟

  اما افسوس که هیچ کس نبود ...

 همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره ...

  آری با تو هستم!

  با تویی که از کنارم گذشتی

  و حتی یک بار هم نپرسیدی

 چرا چشمهایم همیشه بارانی است

گـاهـے بــایـد رفـت

و بعضـے چیــزهــاے بـردنـے را ، بــا خــود بــرد !

مثل یــــــاد

مثل غــرور

و آنـچـ ه مـانــدنـے ست را ، جـــا گــذاشت

مثـل خاطـره

مثـل لـبخند

 خــــدایــا دیـدی؟؟!!!

 کلی بـــــــاران فرستادی تـــا این لکه هـــا را از

 دلـــم بشویـــی...

  من کـــه گفته بـــودم لکه نیست ،.....

 زخـــــــــــــ ـــــــــم است.